There’s no special “something” today. I just want to remind
you that I’m just here. When there’s no one to be with you, just think of me
and you’ll know that I’m just beside you. When there’s no one to listen, just
close your eyes and you’ll see me intently listening. And when you want to cry,
go ahead, I won’t leave you. You’ll find me there ready to hug you.
Love,
Your Friend
Ilan pa?
Lima pa.
Dami pa.
Kulang pa nga yun eh.
Huh? Bakit? Ilan ba dapat?
Marami. Maraming marami.
Ga’no karami?
Yung hindi mabibilang.
HUH?!
Hanggang ilan nga ba dapat? Dapat ba talagang mabilang?
Hindi. Pero sa bawat takal ng bigas, may katumbas na takal ng tubig. Sa bawat
taktak ng toyo, may katumbas na taktak ng suka para tama ang timpla. Sa bawat
pagkilos, dapat may panukat. Sa bawat paghakbang, kailangan alam natin ang
ating kinaroroonan. Nasa tamang destinasyon ba tayo? O baka naman may mga maling
hakbang tayong nagawa at may mga prosesong hindi natin nagawa ng tama?
DOSE. Yan ang panukat ko. Sa pagtatapos ng taong Dos Mil
Onse, may pito na. ibig sabihin, kailangan ko pa ng lima. Pero pag dose na ba,
kumpleto na? HINDI PA. dahil ang dose ay timpla lang para sa ISA. At sa mundong
ito, marami pang “isa” ang naghahanap ng
tamang lasa.
